یه حس واقعی

اینم یه حس میتونه باشه. یه حس واقعی که برای هیچ کس جز خودت هیچ مفهومی نداره. یه حس غریب که فقط باعث میشه مورد تمسخر کسی که دوسش داری قرار بگیری.. یه حس بی دلیل ولی واقعا....

این حس فقط یک حسه. یک حس که حتی خودم هم دلیلشو نمیدونم. یه حس که با رفتنم از این دنیا هم از بین نمیره. 

حتی خودش هم باور نمیکنه. شاید هم باور میکنه و نمیخواد قبول کنه که باورش داره. حس گم شدن توی یک رابطه. حس گم کردن یک رابطه و حس بیربط بودن به یک رابطه. رابطه ای که هیچ مفهوم و معنی و دلیلی نداره. رابطه ای که انتهائی نداره..... 

حس اینکه تنهائی ولی یک کسی هست. دقیقا حسی که یه نفر به خدا میتونه داشته باشه وقتی همه دنیاش خالی از خداست..... 

میتونم لحظه هامو با این حس لمس کنم. میتونم احساس پرواز کنم. حس پریدن حس رهائی... انگاری که دارم توی یک چاه سقوط میکنم. چاهی که نمیدونم تهش چیه؟ آب؟ خاک؟ سنگ؟ یا یه دشت بزرگ... شاید هم یک س بزرگ پر از آتیش و خاکستر داغ.... ولی مهم اینه که حس پرواز و ازادی الان هست.. چه فرقی داره آخرش چی میشه؟  

گاهی ته دلم ارزو میکنم که این و سطا یه ریشه درختی.. طنابی.. چیزی بهم گیر کنه و دیگه نپرم... دیگه حس نکنم که دارم پرواز میکنم. دیگه بیشتر از این سقوط نکنم... ولی باز باخودم میگم: اگه این طناب به دست و پام گیر کنه و حق هر حرکتی رو ازم بگیره... یا دور گردنم بپیچه و راه نفس رو ازم بگیره و تا ابد همونجا آویزون و زندونیش باشم چی؟؟؟؟ پس دعامو پس میگیرم. خدا جونم. اگه میدونی برام بهتر میشه دوتا بال بهم بده. دوتا بال اندازه دون چاه ، بزرگتر نمیخوام. دوتا بال که بتونم نرم نرم باهاشون بپرم. آهسته اهسته پرواز رو یاد بگیرم . کم کم بتونم همهجا رو ببینم. بتونم به طرف اسمون برم. به طرف خورشید به طرف خودت......