اسارت دل

دلت که میگیرد
یاد تمام ناکامی هایت
چنگ میزند به افکاری که داشتی و نداشتی
شخم میزند همه زمینه ذهنت را
و بذر های سرد و سیاه غصه را میکارد در خاک خاطراتت
...
دلت که بگیرد
کار تمام است
میله های قفس تنهائیت هم منقبض میشوند
حتی تنگ تر از قفسی که خدا برای قلبت ساخته است
دیگر کار دلت تمام است
خدا هم دلت را زندانی ساخته است
او هم اسارت را برای تو آفریده است
انگار سهم این دل
اسارت است
ت.ساحل